Komünist Parti-İnşa Örgütü (KP-İÖ): 18 Mayıs’ı kavramak geçmişe Marksist-Leninist bakışla yaşamak ve olguları gerçeklikten aramaktan geçiyor

Bölüm: 2

“Partimiz edimsel olarak, yani toplumsal köken itibarıyla işçi sınıfının ‘en bilinçli azınlığından’ oluştuğu kuşkusuz söylenemez.” (agb. 28)

“Partimiz, kesimsel çalışma söz konusu olduğunda, özellikle büyük metropollerde güçlerinin en çoğunun giderek işçi çalışmasında konumlandırmaya yöneldi… Ancak sorunda ısrarlı davranılamadı. Gelişmemiz hala cılız ve sınırlıdır… çok sayıda kadro sınıf çalışmasında görevlendirilse de bunların önemli bir kesimine gereken işlerlik kazandırıldığı söylenemez… İşçi ilişkilerimizi örgütlemede belirgin gelişmeler oldu. Ama bu devam ettirilemedi…” (Agb. s. 51-52.)

“Partimiz, komünist hareketi, bütün varlığı süresince bir gölge gibi izleyen işçi hareketinden yalıtılmışlık sorununu çözme iddia, görüş açısı ve kararlılığına sahip olduğunu özellikle bundan sonraki pratiğiyle göstermek zorundadır.” (agb. s. 53.)

Daha buraya aktarmayı gerekli görmediğimiz bir çok değerlendirme ve veriler çetecilerin söylemleriyle pratikleri arasındaki çelişkinin derinleşerek sürüp gittiğini ve sınıfı temel alan bir örgütsel, pratik çalışma geliştirmediklerini göstermektedir. Peki 40 yıl sonra Kaypakkaya yoldaş ve daha sonrasında komünist hareketin yarattığı, fabrika işçi ilişkilerinin onda birisini bile örgütleme, fabrika ilişkisi yaratma ve hücreleşme, sendikalar içinde buna uygun hareket etmediği gerekçesiyle eleştirip küçük-burjuva çemberi kırıp, dışına çıkmadığı iddiasıyla eleştirip, mahkum ederken, bugünkü MLKP, 40 yıl sonra semt ve öğrenci gençlik içinden devşirdiği küçük burjuva kadrolarla, esas olarak pratik çalışmalarını sınıf dışı küçük-burjuva kesimler içinde -öğrenci gençlik ve semtler gibi yoğunlaştırırken Marksist oluyor ama önünde yararlanacağı herhangi bir deney, tecrübe ve olanaklar vb. yokken ilkliğin ve çocukluğun getirmiş olduğu nedenlerden dolayı aynı konumda hareket eden Kaypakkaya ve komünist hareketi çok rahatlıkla küçük-burjuva olarak damgalayarak mahkum etmeye çalışıyor. Bakalım MLKP 26 yıl sonra örgütsel-politik çalışmanın merkezinde tuttuğunu iddia ettiği sınıfla birleşmede ne kadar yol kat etmiştir?

“MLKP’nin sınıf hareketine bağlanmadığı, onun temel zaafı, işçi sınıfıyla bağlarının fazlasıyla zayıf olmasıdır…” (2. Kongre Belgeleri, s. 27.)

“Partimiz edimsel olarak, yani toplumsal köken itibarıyla işçi sınıfının ‘en bilinçli azınlığından’ oluştuğu kuşkusuz söylenemez.” (agb. 28.)

“Partimiz, komünist hareketi, bütün varlığı süresince bir gölge gibi izleyen işçi hareketinden yalıtılmışlık sorununu çözme iddia, görüş açısı ve kararlılığına sahip olduunu özellikle bundan sonraki pratiğiyle göstermek zorundadır.” (agb. s. 53.)

Daha buraya aktarmayı gerekli görmediğimiz bir çok değerlendirme ve veriler MLKP’nin söylemleriyle pratikleri arasındaki çelişkinin derinleşerek sürüp gittiğini ve sınıfı temel alan bir örgütsel, pratik çalışma geliştirmediklerini göstermektedir. Peki 40 yıl sonra Kaypakkaya yoldaş ve daha sonrasında komünist hareketin yarattığı fabrika işçi ilişkilerinin onda birisini bile örgütleme, fabrika ilişkisi yaratma ve hücreleşme, sendikal çalışmalar yakalamayı başaramayan MLKP’nin kendisini komünist, ama gerçek komünistleri küçük burjuva olarak nitelemeye kalkışması ne kadar doğru ve dürüst bir yaklaşımdır? Bu açıktan “benimse iyidir ötesi tufandır” biçimindeki küçük-burjuva oportünist inkarcı bir değerlendirme değil mi? Nitekim MLKP’nin inkarcı oportünist görüşleri kendi gerçekliğini kavrama ve değerlendirmede ayak bağı olmuştur ve gelinen durumda kendi gerçekliğini açıklamada zorlandığı gibi tam bir çıkmaz yaşamaktadır.

Ülkemizde küçük burjuvazi, nüfusun en büyük kesimini oluşturan bir sınıftır. Bu sınıfın çıkarlarını savunan ancak proletarya adına hareket etme iddiasında olan küçük burjuva grup ve çevrelerin sayısı bir hayli kabarık. M-L parti öğretisi, bu grup ve çevrelerin yadsıdığı sorunlardan biridir. Bu gruplar biçimde birbirlerinden ayrılıyor gözükseler de, özde aynı nokta da birleşmektedirler. Genel doğruları sıralayan ama iş ülke somutuna geldiğinde inkarcı anlayış, partinin sübjektif koşullarının hazırlanmasını reddeden tabelacı yaklaşım, M-L parti öğretisinin günümüzde geçerliliği olmadığı tezleri vb. oportünist anlayışların bazı örnekleridir. Hepsinin ortak özelliği de küçük-burjuva bireyci sınıf tavrıdır.

Dünyanın merkezine kendilerini koyarak, kendilerini en büyük M-L ilan etmek amacıyla teoriyi yaratmaya çalışmak, gerçekleri tarif ederek sözde tespitler yapmak oportünist akımların ortak özelliklerinden biridir. Küçük burjuva sınıf tavrının açık bir ifadesi olan bu yaklaşım tarzı düşünce planında muğlaklık ve teorinin çarpıtılması ile birleşiyor. Sonuçta bütün küçük-burjuva akımların vardıkları nokta ise, proletarya partisi sorununda anti-Marksizm.

Küçük-burjuva akımlar, Leninist parti teorisini katlederken partisiz komünist partisi kurulacağı görüşüyle partinin sübjektif şartların tahrifine, reformcu dönüşüm teorisine kadar bir dizi oportünist görüşler savunmaya götürmektedir.

Elbette bu oportünist cenahın görüşlerini burada tek tek ele alıp eleştirmek yazımızın hacmini aşacaktır. Ama biz burada oportünist anlayışlardan ikisi üzerinde duracağız. Bu iki oportünist eğilim, genelde devrimci hareketin üzerinde birleştiği yaklaşımlar olduğu için bu eleştirilerimiz diğer akımlar içinde geçerliliğini korumaktadır. Bilindiği gibi geçmişe bakış alanında iki akım daha çok öne çıkarak oportünist görüşlerin sistemli savunucuları olmuştur.

Diğer akımlar, asıl olarak bu iki akımın özellikle de TDKP’nin inkarcı mükemmeliyetçi görüşlerinin takipçileri olmuşlardır. TDKP ve TKP-ML bu her biri kendisini dünyanın merkezinde tutma -bunlara daha sonra TİKB, EKİM, MLKP gibi gruplar da katılmışlar. Ama bütün bu örgütlere önderlik eden ve anlayış veren TDKP oportünizmi olmuştur kendi gruplarını yanılmaz saymayı, M-L göstermeyi çıkış noktaları yapmaları, gerçekleri buna göre çarpıtmaları ortak dünya görüşlerinin başlıca yansımalarındandır. Kendi içinde tutarlı bakış açısına sahip olmamaları, muğlaklık, eklektizm ve mekanizm içinde yüzmeleri yukarıda belirttiklerimize eklenmelidir.

TDKP ve diğer inkarcı oportünistleri -ki daha sonrasında bu çizginin üzerine kapaklanan MLKP, EKİM, TİKB’nin her iki kanadı vb. akımlar bu inkarcılığın en kaba biçiminin kararlı takipçisi haline gelmişlerdir- eklektizmlerini teorik yaklaşımdaki muğlaklıkla birleştirmekte, kaba bir inkarcılık olarak biçimlenmektedir. TDKP, MLKP, EKİM, TİKB vb. mükemmeliyetçi bir yaklaşımla geçmişi bütünüyle reddederek, komünist hareketin geçmişine hayasızca saldırılara giriştiler. Bu akımlar özellikle komünist hareketin geçmişine mükemmeliyetçi mevzide saldırırlarken, gerek kendi geçmişlerini ve gerekse bugün içinde bulundukları durumlarını ele alırken olabildiğine hoşgörülü bir yaklaşımla hareket ederlerken, sonuçta bütün çabaları her şeyin kendileriyle başladığını, kendileriyle süreceği iddialarında düğümlenmektedir.

TDKP, Kaypakkaya’dan 7 yıl sonra bunları savunmaktadır; ve daha sonraki süreçte ve bugüne kadar TDKP bu görüşlerinin bir çoğunun öz-eleştirisini köklü olarak yapmadığı gibi kongre bile toplamamıştır, ne ki, görüşlerini çaktırmadan oportünist yöntemlerle terk eder gözükmekten geri durmayan TDKP gelinen durumda likidasyona uğramıştır. Fakat tüm bunlara karşın TDKP, kıskançlığını bu küçük burjuva görüşlerini Marksist olarak göstermeye çalışırken kendisinden fersah fersah ileride olan Kaypakkaya ve komünist hareketi küçük-burjuvalıkla suçlamadan geri durmamıştır.

TDKP’nin görüşleri; “ Türkiye emperyalizmin yarı-sömürgesi altında yarı-feodal bir ülkedir.” (TDKP Kongre Belgeleri, s. 86.)

“Mevcut şartlarda Türkiye devriminin yolunun genel çizgisi toprak devrimini yürüterek ve köylük bölgelerde tahkim edilmiş üslere dayanılarak, kırlardan şehirlere gelişen halk savaşı yoluyla iktidarın parça parça alınması çizgisidir.” (Parti Bayrağı, s.1, s.20.)

TDKP’nin ‘dün dündür bugün bugündür’ oportünist ve çift standartçı yaklaşımlarının kıskançlıkla savunucularından biriside TİKB ve bugün MLKP’de ifadesini bulan TKİH, EKİM eğilimidir. Konunun daha iyi anlaşılması bakımından bu akımlardan bazı görüşleri buraya almayı yararlı bulduk.

TKİH belgelerinden; “ Bütün organlar lağvedildi. Kolektif çalışmaya son verildi. insanlar kendi başlarına bırakıldı. Karar alınırken örgütün bir daha ne zaman toplanacağı konusunda bile hiç bir garanti verilmedi. (Sınıf mücadelesini tatil eden örgüt komünist oluyor da, her koşulda düşmana cepheden kafa tutan Kaypakkaya ve örgütü küçük-burjuva olarak değerlendirilebiliniyor) Hatta açıktan, ‘örgütü bir daha yeniden kuramayacağımız’ dahi söylendi.” (TKİH Genel Toplantı Kararları s. 12, yıl 1984.)

“Değerlendirmelerde eskiyen yanlar da var. Bu eskimeye kısmen 84’ün ağır şartlarının baskısı altında yapılan sübjektif, diğer gruplara karşı aşırı güvensiz yapay, yer yer kibirli saptamalar, yer yer maddi koşullardaki değişmelere yol açmıştır.” (Age. s.1. yıl 1990.)

“Türkiye’nin sosyo-ekonomik yapısının yarı-feodal olarak tanımlanması yerine, bu gerçeğe daha uygun bir biçimde yeni, ‘geri kapitalist’ olarak tanımladığımızı da ayrıca belirtelim.” (Age. s. 3)

TİKB belgelerinden; “Toprak ağalığı ekonomisi yaşamdaki belirleyiciliği konumunu korumaktadır.” (TİKB Programı, Aktaran Birlik Üzerine, s. 54)
“Kuşkusuz henüz sınıf temeline oturmayışı, mücadele taktikleri, örgütlenme biçimleri yeterince gelişmemiş komünist bir örgütte çeşitli darlıklar, sığlıklar ve uzlaşmacı eğilimler görülebilir.” (Orak-Çekiç sy. 70 s. 31.)

“TİKB’nin genel platformu bundan 34 yıl önce yani 1979 yılının ilk aylarında yazıldı. Dolayısıyla (dikkat edilsin tam 34 yıl sonraki bugün ortada kaç TİKB kaç TİKB olduğu belli değil. HB) yayınlandığı dönemin işleriyle beraber hamlıkların ve geçmiş yanılgıların bazı kalıntılarını taşıyordu. Platformun yazıldığı dönemde hareketimiz henüz gençti ve doğal olarak teorik birikim bakımından bugüne göre daha geriydi. Platformun üslubunu, çözümlemelerini, derinlik düzeyini ve formülasyonlarının ifade ediliş tarzını hareketimiz çoktan açmış bulunuyor, bugün artık…” (Orak-Çekiç s. 74, s.13.)

“Programımız ve bazı konulardaki temel politikalarımızın, kısmi eksiklik ve yetersizlikleri taşımasının yanı sıra, geçmişin kimi yanlışlarından ve revizyonist kalıntılardan tümüyle azade olmadıklarını bugün daha iyi görebiliyoruz.” (TİKB 2. Kongre Belgeleri s. 105.)

“Ciddi bir siyasal kimlikle kitlelerin karşısına çıkabildiğimiz ölçüde bir alternatif sunmuş oluruz. Bir an önce parti kimliği ile ortaya çıkmamızı gerektiren temel nedenlerden biri de budur. Kitlelerin ileri kesimlerini, bu yolla, sosyalizme açık kesimini kastediyorum. Bir an önce parti kimliğiyle ortaya çıkmamızı gerektiren temel etkenlerden biri de budur. ( EKİM sınıf hareketinin ayrı yolda kendilerinin hala ayrı yolda yürüdüklerini ve sınıfla birliği az-çok yakalayamadıklarını ve sınıf hareketinin bir durgunluk sürecinden geçtiğini söylemektedirler. HB) Bunu biz, bu ilkel, bu ciddiyetsiz, gelinen yerde bu sorumsuz devrimci akımlarla araya daha belirgin bir mesafe koymakla mutlaka birleştirmek durumundayız.” (K. Bayrak sy. 28, s.17.)

İnkarcı oportünist cenahın sübjektivizme, küçük-burjuvazinin bireyci sınıf tavrına dayalı çıkış noktası, onların savunduğu tezler hakkında fikir veren başlıca noktalardan birisidir. Söylenen tüm bu sözler, yapılan tespitler, belirttiğimiz çıkış noktasıyla uyum içinde, her şeyin kendileriyle başladığını ispatlamanın berbat birer aracı olmaktan öte bir anlam taşımamaktadır. Bazı konuların geçiştirilmesi, eklektizm vb. tümü bu vaziyeti kurtarma çabasının küçük-burjuva bireyciliğin faturasıdır.

Dogmatik Maocu TKP-ML ve MKP cenahının geçmişe ve bugüne ilişkin inkarcı oportünist cenahtan tamamen farklı tespitler yapmaları, bunların aralarındaki köklü bir ayrılıktan kaynaklandığını söylenemez. Aksine, komünist hareketin şahsında geçmişi reddeden inkarcılıkta, yine geçmişi idealize eden, hataları görmek, kabullenmek yerine bunlara sıkıca sarılarak komünist hareketi hatalardan azade bir yaklaşım içinde değerlendiren dogmatizmde aynı temel üzerinde yükselir. Farklılık aynı dünya görüşünün, sınıf tavrının değişik biçimlerinden ibarettir.

Bilindiği gibi dogmatik TKP-ML, MKP ve diğerleri Maocu cenahı, Türkiye’de örgütlü komünist hareketin ikinci kez 1972 yılında TKP/ML Hareketi ile doğduğunu savunmaktadır. Bu doğru tespitten hareketle geçmişin hatalarına sıkı sıkıya sarılmaktan geri durmuyor. Burada TKP-ML, MKP vb. cenahı sübjektif unsurun önemini yadsıyor. Bir komünist partisinin belirli objektif temeller üzerinde sübjektif koşulların olgunlaşmasıyla kurulacağını, sübjektif koşulların mücadele ile olgunlaştırılacağını reddediyor.

Tabi ki böyle bir görevden kendisini azade gören bu oportünistler, parti isminin kullanılmasıyla herşeyin hallolacağını, parti sorununun çözümleneceğine inanıyorlar. Partiyi bilinç ve örgütlenme düzeyi oldukça geri bir grup derekesine düşüren bir anlayışın savunuculuğunu yapmak, partinin kurulması için en temel hazırlıkları bir yana itmek partinin proletaryanın örgütlü öncü gücü olduğunu reddetmekle, partiyi sıradan bir örgüt düzeyine düşürmekle eşitliyor.

İnkarcı ve dogmatik oportünistler sınıf mücadelesinin gelişim yasasını kavrayamıyorlar. Bu yasanın kavranmayışı inkarcı oportünist cenahı geçmişi değerlendirirken mükemmeliyetçilikle birleşip, inkarcılık olarak somutlaştırırken, yine aynı diyalektik yasanın kavranmayışı, TKP-ML, MKP vb. Maocu cenahın, geçmişi idealize ederek sınıf mücadelesinin gelişim yasasının dışına çıkarmaya, geçmişin hatalarına sarılmaya götürmekte ve dahası açıkça inkarcılığa karşı çıkar görünen TKP-ML, MKP Maocu cenah, 72’den bu yana bilinç ve örgütlenmedeki gelişmeyi reddederek, inkarcılığın kaba bir örneğini sergilemektedirler. Aynı biçimde geçmişte ciddi hata ve zaaflarını kabul etmenin, geçmişi M-L’ist olarak değerlendirmekle çelişeceğini düşünmekte, mükemmeliyetçiliğinin bir başka örneğini sergilemektedir.

Nitekim bu cenah saflarında sık sık ayrılıkların yaşanması, geçmiş hatalarının pratiğin verileriyle bilimsel bakışla ele alınıp değerlendirme ve artık mücadelenin gerisinde kalmış olan sosyal gelişmenin ihtiyaçlarına yanıt vermekten uzaklaşmış görüşlerini gözden geçirerek, oportünist ve dogmatik görüşleri aşma yerine, geride kalma ve dogmatikler eliyle daha da geriye çekilerek, hataları sistemli hale getirerek çizgide dönüşmüş ve ortaya Maoist ve yaşamın gerçekliliğinden kopuk, sol oportünist bir çizgi ortaya çıkmıştır. Bu arkadaşlar ekonomik, politik ve sosyal gelişmenin yasalarını durağan, statik olarak gördüklerinden dolayı, dün mücadelenin ihtiyaçlarına yanıt veren ama bugün mücadelenin ihtiyaçlarına yanıt olmaktan geri kalmış görüşlerle mücadele etmeye çalışırlarsa, sonuçta ortaya ne deve ne kuş gibi ucube bir durum ortaya çıkar ve TKP-ML, MKP vb Maocu cenahı, bu olumsuzluğu, geçmişe sahip çıkma adına kıskançlıkla savunmaya çalışarak, Kaypakkaya yoldaşa saygısızlıkta kusur etmez bir konumda yürümekten kendisini alamaz.

TKP-ML, MKP vb. Maocu cenahın her iki-üç yılda bir önderliklerini oportünist olarak suçlayıp, çizgiden uzaklaştıkları vb. yönlü eleştirilerde bulunmalarına karşın, yinede TKP-ML’yi Marksist olarak görmeleri de kendi içinde ne kadar tutarlı bir konumda durduklarını gösterir.

İnkarcı akımlar geçmişe mükemmeliyetçi yaklaşırlarken yaşanan bu kadar deney ve tecrübeden sonra kendi durumlarını ve yakın geçmişlerini değerlendirirken büyük bir hoş görüyle hareket etmeleri, bu oportünist cenahın ne kadar eklektizm içinde yüzdüklerini ve diyalektik gelişim yasasını kavramadıklarını gösterir. Dolayısıyla bu akımların kendi içinde birbirleriyle taban tabana zıt görüşler savunmaları kaçınılmaz olmaktadır.

Her iki akımın, dogmatizm ve inkarcılığın ulaştığı noktada aynıdır; Leninist parti ilkelerinin ve partileşme sürecine yaklaşımın reddi. TKP-ML, MKP vb. Maocu cenahın işçi sınıfının öncüsü komünist partiyi sıradan bir grup derekesine düşürerek, bunu yapmaktadırlar. O, kendi örgütünü parti olarak ilan etmekle kalmayıp, TKP-ML isminin kullanılmasından dolayı Türkiye’de partinin 72’den bu yana var olduğunu iddia etmekte de geri durmuyor. Sınıf hareketinden kopuk ve diğer bir çok görevi yerine getirmede daha yeni adım atmış ve düşmanın saldırıları sonucu atılan bu adımların önemli ölçüde bu pratikte denenip sınanmadığı bir durumda TKP/ML Hareketi’nin doğuşundan itibaren parti olduğunu savunmak, M-L parti öğretisinin kaba reddi demektir.

İnkarcı oportünist cenahın savunduğu görüşlerde bütün palavralarına karşın reformcu dönüşüm teorisi üzerine binerek, sınıftan kopuk parti fikrinde buluşmuşlardır. Küçük burjuva örgütlerin bölünmeden, parçalanmadan adım adım dönüşerek, proletarya partisinin sınıftan kopuk olarak kurulup, daha sonra sınıfla birleşeceği görüşü, TKP-ML, MKP vb. Maocu cenahın ters yüz edilmiş, partiyi sıradan bir grup düzeyine düşüren, oportünist yaklaşımdan pekte farklı bir yanı olmadığını gösterir.

Görüleceği gibi her iki oportünist cenah da sorunu ele alırken çıktıkları temel noktaları ve ulaştıkları yer hep aynıdır. Çünkü her iki eğilimde aynı dünya görüşüne ve bakışına sahiptir. Özde aynı olmasına karşın biçimdeki ayrılıklar, hatta birbirine tamamen ters görünmeleri yanıltıcı olmamalıdır. Önemli olan, özün kavranmasıdır. Böylece özle biçim arasındaki ilişki sağlıklı ve doğru kavranabilir. inkarcı oportünist cenahın kafa karıştırma, sorunu çarpıtma gayretlerinin yoğunlaştığı konuların başına bakış açısı gelmektedir.

Olguların şartları içinde değerlendirilmesi gerektiğini, olguların yer ve zaman kavramalarından soyutlanamayacağını inkarcılar özellikle karartmaya çalışıyorlar. M-L az çok bilen herkesin kavrayabileceği bu en temel unsurun; bakış açısının geçiştirilmesi ilğginçtir. Genel söylemlerin sürekli tekrarlandıı da hatırda tutulursa oportünistlerin bilinçli geçiştirme çabaları kolayca görülür. İnkarcıların, bu alanda ısrarlı çabaları boşuna deildir.

Doğru bakış açısının devrimci kadrolar ve kitleler tarafından kavranışı, oportünist manevraların, keyfi deerlendirmelerin önünde engel olacaktır. Hareket alanlarını sınırlayacaktır. O halde oportünizm için yapılması gereken, sorunu karmaşıklaştırmak, iyice muğlaklaştırmaya çalışmak vb.’dir. İnkarcıların yapmaya çalıştıkları da budur. İnkarcıların, bakış açısı sorununda hemen hiç bir şey ortaya koymadıklarını belirtmiştik. Bu nedenle bu alandaki eleştirilerimizi, onların çeşitli konulara ilişkin, değerlendirmelerindeki yansımalarından hareketle yapacağız.

Bu akımların ortak özelliklerinden biri, keyfiliktir. İnkarcıların sorunu doğru bakış açısı ile ele alarak olgulara ortak ölçütlerle yaklaştıklarında oportünist tesbitlerinin ne kadar havada kalacağını bilmektedirler. Oportünist tespitlerine sarılarak, M-L yaklaşımın reddi ise, onun sınıf niteliğine tamamen uygundur. Bu oportünistler geniş bir manevra alanına ihtiyaç duyarlar. Bazen mükemmelliyetçiliin paslı zırhına bürünerek geçmişe saldırmak, işine gelmediinde bunu çıkarıp büyük bir hoşgörü ile hareket etmek için oportünist mulaklıa ihtiyaç duymaktan geri kalmazlar.

Olgulara ortak ölçütlerde, aynı anlayış temelinde yaklaşmak, değerlendirmelerde buna azami titizlik göstermek, oportünistler için tahammül edilmez bir şeydir. Kimse böyle bir girişimde bulunmamalıdır. Fakat hayır, komünistler, inkarcıların sözünü bile etmek istemediği bu ve benzeri konular üzerinde ısrarla duracaklardır. Bu inkarcı cenahın bırakalım dünlerini, bugünlerine de baktığımızda ‘72-79’un çok gerisinde durduklarını görürüz. 20-30 yıllık deney ve tecrübenin ardından bu akımlar sözlerine uygun bir pratik geliştirmeleri gerekirken, ne yazık ki, İbrahim Kaypakkaya’nın 72’lerde çözdüğü sorunları ancak bugün anlamaya başladıkları görülmektedir. Bu akımların kendileri için uyguladıkları bu oportünist uzlaşmacılık, ‘72-79 dönemine geldiğinde tersine dönmektedir. Birazcık tutarlılık olabilmesi için ölçütlerin diğer akımlarada aynı biçimde uygulanması gerekir. Bu temel gerçeği görmeyecek kadar tutarsızlıa düşmek küçük-burjuvaziye özgü bir dualizmle, keyfilikle eklektizmle izah edilebilir.

Bu oportünist inkarcı cenah, 30-40 yıl sonra “sınıf hareketinden kopuğuz” diyerek fergat figan ederlerken 72-79 yılında komünist hareketin neden işçi hareketiyle birleşmediğinden dem vurarak, bu dönemi basit bir mantıkla küçük-burjuva devrimciliği olarak mahkum etmeye çalışmaktanda geri kalmamışlardır. Peki bugün bu inkarcı akımlar komünist hareketi değerlendirmede kullandıkları ölçütleri neden kendilerine uygulayarak sınıftan kopukluğu aşamadıkları ve küçük-burjuvazinin dışına çıkan bir örgüt çalışması yaratamadıkları gerçekliğinden hareketle kendilerini küçük-burjuva olarak mahkum etmiyorlar?

Evet öyle ama, bu akımlarda ilke ve istikrar denen bir olay olmadıığndan dolayı, bunlar için dün dündür, bugün bugündür. Bunlar genellikle kendilerine uzlaşmacılığı, liberalizmi, dışındakilerine ise acımasızca saldırıp, mükemmelliyetçi uygulamayı reva görmüşlerdir. Bu akımların soruna yaklaşımı konusunda bilinçli sessizlikleri, keyfiliği, M-L’in en basit gerçeklerinin tahrif edilmesiyle elele gitmektedir. Oportünist yazarlar, komünist hareketin gelişimini izahta oldukça sıkıntı çekiyorlar, oportünist tesbitlerini kurtarabilmek amacıyla yılan erileri çiziyorlar. İnkarcı akımların bütün bu sıkıntılarını gidermede en fazla sarıldıkları reformcu dönüşüm teorisi oluyor. inkarcı akımların gelişim sürecini bugünkü durumların izahta başvurdukları bu reformcu teori, aynı zamanda ideolojik uzlaşmayı vaaz etmektedir.

İnkarcı oportünizmin reformist dönüşüm teorisi

M-L örgütlerin douş koşulları, partinin subjektif koşulları ele alışta mulaklık ve program, sınıfla birlik vb. konularındaki oportünist yaklaşımlar, dönüşüm teorisi ile birleştirildiğinde, bu akımların parti sorunundaki yaklaşımlarının ana tablosu tamamlanmaktadır. Bu bakımdan, inkarcılığın teorik dayanaklarından birisi olan reformist dönüşüm teorisi üzerinde durmakta yarar olduğu ortaya çıkmaktadır.

Peki nedir dönüşüm teorisi? işçi sınıfı özel mülk sahibi olmayan, gelecei temsil eden tek modern sınıftır. Onun dünya görüşüyle mülk sahibi sınıfların dünya görüşleri arasındaki uzlaşmazlık, ekonomik alanda üretimin sosyal nitelii ile özel mülkiyet arasındaki çelişkinin üst yapıdaki ifadesidir.

Öte yandan olgular, uygun koşullar altında kendine özgü temeller üzerinde yükselir. ‹şçi sınıfının dier sınıfların ideolojileri, politikaları, örgütlenmeleriyle kesin bir sınır çizilmesinin şartları olgunlaştıından M-L örgütlerin doğabilecei tanımlanması bu gerçein deişik bir anlatımıdır. Kısacası işçi sınıfının bilimini, yaşanılan dönemin tarihi, sosyal ve iktisadi şartları içinde almadan bu temelde örgütlenmeden M-L olunamaz. Komünist hareket M-L’yi temel alarak doar ve gelişebilir. Aksi tezler, işçi sınıfının ideolojisiyle, diğer sınıf ideolojileri arasındaki uzlaşmazlıı yok sayan oportünist, uzlaşmacı anlayışa dayanmaktadır.

Küçük-burjuva akımlar içinde uygun dış şartlarda M-L fikirlerin gelişip, yaygınlık kazanması önemli bir itibar sağlaması tamamen mümkündür. Ve örnekleri çokca görülmektedir. Fakat bu, o akımın nitelik değiştirmesi anlamına gelmez. M-L’in küçük burjuva akımları etkilemesi, içinde yer alan kişilerin veya bazı çevrelerin nitelik değiştirmesi mümkündür. Ancak, bir küçük-burjuva akımın bütünüyle dönüşüme uraması pratikte imkansızdır.

Söz konusu ettiğimiz ve doğru olan; bu akımlar içinde M-L fikirlerin gelişmesi diğer uygun koşullarla birleştiğinde M-L kişi ve grupların çıkabilmesidir. Tabi ki böyle bir geğlişmenin olduğu noktada M-L kanat giderek küçük-burjuva hareketle bütün bağlarını keserek varlığını sürdürebilir, gelişebilir. Böyle bir gelişme adım adım reformcu bir dönüşümle değil, küçük-burjuva akım içinde ideolojik politik çatışmalarla, parçalanmalarla, kaynaşma ve mücadelelerle birlikte olur. Küçük-burjuvazinin ideolojik-politik ve örgütsel çizgiden tam bir kopuşu, onları tümüyle reddedip, M-L’i temel alıp, pratikte sert mücadelelerle, örgütsel alanda da ayrışma ile elele gidecektir. Bu eşyanın tabiatı gereği böyledir. Küçük-burjuva bir siyasi hareket içinde niteliği gereği sınıfın çıkarlarını savunan kanat ya da kanatlar mutlaka olacaktır. Bunu yadsımak, sınıf hareketlerinin kendi sığnıf çıkarlarını savunduğu ilkel gerçeğini yadsımak olur.

İnkarcı oportünist cenah, küçük-burjuva örgütlerin bölünüp, parçalanmadan adım adım M-L’i kabul ederek komünist hale gelebileceklerini ileri sürerek, TDKP, TKP-ML Hareketini, TKİH vb. akımların esas gövdelerini koruyarak, ciddi parçalanmalara ve bölünmelere uratılmadan, bu akımların reformcu yoldan dönüştükleri görüşlerini savunmaktadırlar. İşin ilginci şu ki bu örgütler öyle küçük burjuva örgütler ki bir çok kez çizgi değişikliğine uğruyor, ama bu akımların saflarında küçük-burjuva çizgilerini savunan hiç bir akım çıkmıyor. Bu akımların saflarında küçük-burjuvazinin sınıf çıkarlarını savunan, direnen hiç bir kesimin çıkmaması bu akımların ne kadar küçük-burjuva olduklarını gösteriyor. Böyle küçük-burjuvalar dostlar başına versin. Olayın özü sınıfın çıkarlarının objektifliğidir. Kişilerin niteliği de öyle. Subjektif niyetlere bakılarak değerlendirme yapılmayacağı gibi, sadece niyetlere dayanarak, siyasal gelişmelerde izah edilemez. Buradan hareket ettiğimizde reformcu dönüşüm teorisinin anti-Marksistliği daha net karşımıza çıkar.

Çünkü köklü eleştirilerle küçük-burjuva bir akımın devrime inançla adım adım Marksizm-Leninizmi eylem klavuzu olarak kabul ederek Marksist olması söz konusu edilemez. Konuya ilişkin olarak Lenin şunları belirtir; “… Rusya’da demokratların fikirleriyle sosyalistlerin fikirleri arasında hiç bir derin nitelik farklılık olmadıı yolundaki düşüncenin, bugün kesinlikle hiç bir temeli yoktur. Tam tersine; geniş bir uçurum, bu fikirleri ayırmaktadır ve Rus sosyalistlerinin bunu anlamalarının, demokratların görüşlerinden tam ve kesin bir kopmanın kaçınılmaz ve zorunlu olduğunu anlamalarının zamanı gelmiştir.” ( Halkın Dostları Kimlerdir s. 164.)

Burada Lenin’in sözleri açıktır. İdeolojik uzlaşmayı reddetmekle, proletaryanın siyasi hareketinin Marksizm temeli üzerinde yükseleceini vurgulamaktadır. Dönüşüm teorilerinin savunucuları ise, ne idüğü belirsiz eleştirilerle, aşama aşama küçük-burjuvalığın aşılacağını, küçük-burjuva bir akımın bütünlük içinde komünist bir hareket haline dönüşeceğini vaaz etmektedirler. Küçük-burjuva devrimci bir örgüt içinde Marksist kişi ve gruplar çıkabilir. Bu küçük burjuvaziden kesin ideolojik kopuşla mümkündür. Küçük burjuva örgütün adım adım dönüşüm teorisi, devrimci gelişmenin dolayısıyla ideolojik uzlaşmanın ifadesidir. Ayrıca böyle bir dönüşüm eşyanın tabiatına da aykırıdır. Küçük burjuva bir akımın içinde Marksist bir kanadın çıkması dönüşüm olarak nitelenemez. Burada söz konusu olan dönüşümle bir deişme deil, bir nitelik sıçramasıdır. Elbette ki bu, büyük mücadeleleri, çalkantıları beraberinde getirir. Saflaşmalara yol açar. Bu, oportünist dönüşüm teorisinden tamamen farklı gelişim seyridir. İnkarcı cenah, gelişim sürecini dönüşüm teorisiyle izah ettiğinden, komünist hareketin hangi şartlarda doğup, gelişmesi ve partileşmesi sürecine ilişkin olarak önemli dönemeç noktalarına değinmeyerek tartışmanın özünden kaçmaktadırlar. Onların bu konularda da yaptıkları keyfi ve çift standartçı değerlendirmelerdir. Aslında dönüşüm teorisi, sözünü ettiğimiz sorunlara nasıl yaklaşıldığı konusunda genel bir fikir verdiğinden, üzerinde daha fazla durmaya da gerek yoktur.

Sonuç:

Yukarıda ortaya koymuş olduğumuz görüşlerin bütünselliğini dikkate aldığımızda Kaypakkaya yoldaş ve komünist hareketin doğuşu, gelişimi ve partileşme sürecini değerlendirme konusunda oportünistler ile Marksistler arasındaki temel ayrım çizgisinin okyanuslar kadar derin olduğu netçe görülmektedir. Bu oportünist akımlar, kendilerine oportünist uzlaşmacılığı uygularken, dışındaki akımlara karşı aynı ortak ölçütlerden uzaklaşarak, daha acımasız ve keyfiyetçi bir yaklaşım içinde hareket ederek, inkarcı ya da doğmatik bir konumda yaklaşarak, komünist hareketi olumsuz deerlendirirlerken, aynı hataları bu kadar deney, tecrübe, birikim ve olanağa karşın 26 yıl sonra da sürdüren ve bir çok alanda geçmişin çok gerisinde kalarak, şehir küçük burjuvazisi içinde örgütlenmekten öte gidemeyen oportünist akımların bu gerçekleri görmezden gelerek tersyüz etmeleri, kendilerini komünist olarak göstermeye çalışmaları, bu akımların ciddiyetsizliklerini ve düalizmlerini ortaya koymaktadır. Geride bıraktığımız 26 yıllık süreç içinde yanlışlarını, eksikliklerini atıp, sürekli ve sistemli olarak dorular üzerinde yürüyerek komünist hareketi yeniden ayakları üzerine dikerek sağlam zemin üzerinde örmeye çalışan İnşa’mız, bundan sonrasında da M-L’in ışıklı yolunda ve komünist programı yaşama geçirme savaşımında bildiği doğru ve devrimci yolda kararlılıkla ilerleyecek ve sınıflar kavgasını devrimci görevleri yerine getirerek ileri taşıyacaktır.

Her türden oportünizme, revizyonizme, inkarcılığa, doğmatizme ve sınıf dışı her türden anti-Marksist akımlara karşı uzlaşmaz bir hatta savaşım yürüterek, gerçeklerin dobra dobra savunucusu olacak ve yanlışların, çarpıtmaların açığa çıkarılarak eleştiri silahının hedefi olmaktan geri kalmayacaktır. Eleştiriciliğin dönüştürücü ve kavratıcı gücünü Kaypakkaya yoldaşın Diyarbakır işkencehanelerinde katledilişinin 26. yıl dönümünde olanca gücümüzü kullanarak, komünist hareketi kendi gerçekliinden koparmadan ele alıp değerlendirecek ve çift standartçılığın çıkmaz sokak olduğunu unutmayacak, unutturmayacağız.

12 Mayıs 2013 Pazar

18 Mayıs’ı kavramak geçmişe Marksist-Leninist bakışla yaşamak ve olguları gerçeklikten aramaktan geçiyor

Hiç yorum yok: