47. yılında Ahmet Muharrem Çiçek’in katli ve şehremini direnişi

Devrim ve sosyalizm kavgası zorlukları, devrimci irade ile yenme ve feda ruhu içinde ileri atılarak en önde devrimin görevlerine sıkıca sarılan devrimci militan ve adsız kahramanların özverisiyle aşılacak ve başarıya taşınacaktır. Kavgada ikircimsizce öne atılma iradesini kuşanmayan ve her bakımdan kendisini davanın zaferine göre konumlandırmayan bir devrimciler kuşağı yaratmadan devrimin zafere taşınması ve kalıcı başarılar elde etmesi mümkün olamaz. Bu bakımdan dünü bugüne bağlayan ve bugünü geleceğe taşıyan şehitlerimizin yaşamlarından öğrenmeli ve onların erdemleri, cesaretleri ve enginleri fethetme kararlılığı içinde dava için gözlerini kırpmadan kendilerini feda etmede geri kalmayan şehitlerimizden öğrenmeli ve onların eksik bıraktıklarını tamamlamak için canla başla çalışmalıyız.

Elde silah dilde devrimci şiarlarıyla 19 Mart 1973 yılında polis baygın haldeyken kafasına sıkmış olduğu kurşunlarlar da kaybettiğimiz Ahmet Muharrem Çiçek yoldaşı toprağın canlandığı ve yeşillendiği bir ayda kaybettik. Bilindiği üzere bahar ayları doğanın olduğu gibi insanın da kendini yenilediği, yeni başlangıçlara hazırlandığı dönemlerdir. Bu açıdan hep yeni bir sürecin de başlangıcı da sayılmışlardır. Birçok toplum açısından da baharın direnişçi ve başkaldırıcı bir konumu vardır. Özellikle de doğa ile iç içeliğini korumuş, doğadan, doğal yaşamdan kopmamış toplumlarda ve onların yaşamlarında baharın bu özellikleri çok daha açık bir biçimde belirleyicidir. Bu toplumlar, yaşamlarının maddi örgütlenişinden sosyal kültürel yapılanmalarına kadar her alanda bahara bir başlangıç, yenilenme, eskiyi atıp yeniyi alma anlamı vererek çoğu zaman da bunu direnişlerde kutlarlar.

Dahası, deyim yerindeyse baharda doğanın kış uykusundan uyanarak canlanışına toplumlar da, her türlü üretimsel, sosyal kültürel bir silkelenişle cevap vermektedirler. Bu silkeleniş insanın en büyük mücadelesi olan devrim ve özgürlük arayışı savaşımına da tarih boyunca damgasını vurmuştur. Nitekim yeninin muştucusu olarak bahar emekçilerin devrim mücadelesinde önemli bir uyandırma, silkeleyip kendine getirmenin adı olmuştur.

Günümüzde artık bahar, tüm insanlığın yanı sıra özellikle ezilenlerin hayatları açısından, bir yandan binlerce yıldır olduğu gibi doğanın canlanışına paralel bir yenilenmeye, diğer yandan ise insanlığın evrensel kazanımlarına dayanan yeni bir mücadele dönemine tekabül etmektedir. Baharın bu niteliği belki de en çok kendisini devrim ve özgürlüğün kazanılmasına adamış olanlar için önemli bir yere sahip olmuştur.

1972 yılının Nisan ayında İbrahim Kaypakkaya yoldaşın önderliğinde bir bahar ayında Malatya’nın Kürecik ilçesinde atılan ilk komünist örgütün vücuda gelmesini sağlayan TKP/ML Hareketi’nin kuruluş adımı, büyük darbeler yemesine ve yoluna saptırılmaya çalışılmasına karşın her bahar giderek güçlenmiş, kendisini Türkiye’nin her yerine taşıracak düzeye ulaşmıştır. Türkiye’nin her yerine ulaşma çabaları Kürecik’te başlayıp, Maraş, Antep, Diyarbakır, Mardin, Urfa, Dersim, Elazığ, Ankara ve İstanbul’a kadar uzanmıştı. Ne ki düşman komünist hareketin ete kemiğe bürünmesine fırsat tanımadan bir biri ardı sıra yapmış olduğu operasyonlarla komünist hareketin üzerine gelmiş ve bu en tehlikeli komünist örgütün büyümeden ve kitlelere bağlanmadan önü kesilerek yok edilmesi amaçlanmıştır.

Komünist hareketin kurucu militanlarından ve İstanbul Bölge sorumlusu olan Ahmet muharrem Çiçek yoldaş 1952 yılında Elazığ’ın Karakoçan ilçesinde tutucu bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Devrimci fikirlerle lise yıllarında tanışan Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş 1969-70 öğrenim döneminde İstanbul tıp Fakültesine girdi. 1968-70’li yıllarda kabaran ve geniş emekçi ve öğrenci kitlelerini kucaklayan anti-faşist, anti-emperyalist mücadelede aktif olarak yerini alan Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş kısa zaman sonrasında örgütlü savaşım katıldı. 1972 Nisan ayında İbrahim Kaypakkaya yoldaşın önderliğindeki TKP/ML Hareketi saflarında yerini alan Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş 25 Ocak 1973 yılında işkencede katledilen Meral yakar yoldaşlara gençlik çalışmalarını omuzladı.

12 Mart faşist darbesinin beyaz terörüne karşı üniversiteyi terk ederek illegal çalışmaya geçerek kavganın zorlu yolunu tuttu. Önce gençlik çalışmalarını toparlamaya çalışan Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş darbeler yenip örgütsel gedikler açıldıkça bu gedikleri kapatmak için daha fazla sorumluluklar altına girmekten geri kalmadı. Gençlik ardından işçiler arasında ve askeri alanda görevler üstlenen Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş görevlerin ağırlığı ve çokluğundan asla yılmadı, sarsılmadı. O her açılan gediği devrimci cesaret ve fedakarlıkla kapatmak için militanca çalıştı.

Ama düşman acımasız ve kalleşti. TKP/ML Hareketi’ni maya tutmadan çökertmek için sürek avı örgütledi, 22 Ocak’ta yaralı yakalan Meral Yakar yoldaş ağır işkenceler sonucu 25 Ocak 1973 yılında işkencede katledilirken, 24 Ocak 1973’de Dersim'de Ali Haydar Yıldız yoldaş katlediliyor ve komünist önder Kaypakkaya yoldaş düşmana esir düşüyordu. İstanbul’da devrimci çalışmaların başında bulunan ve gecesini gündüzüne katarak örgütü toparlayıp, mücadelenin gereklerine göre hareket etmeye çalışan Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş, yılgınlığa ve kaçkınlığa karşı önderlik görevlerini yerine getiriyordu. Yoldaşlarının katledilmesinin acısını içine gömerek devrimci görevlere daha sıkıca sarılarak o işten bu işe koşan Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş örgütü toparlamaya çalışıyordu.

Aylardan Mart’tı. Yeninin, canlanmanın adı olan baharın muştusuydu Mart ve aynı zamanda kışın ağır uykusundan uyanma, bu anlamda yeni umutların da yeşermesi anlamına geliyordu. Bu en çok da her baharla birlikte devrim ve özgürlük umutlarını bir kez daha yeşerten işçiler ve emekçiler için geçerlidir. Devrimci ve komünist harekette bu çerçevede her bahara özgürlük umutlarını büyütüp, yeşerterek girmişti. Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş da bu inançla devrimci görevlere yaklaşıyor ve eldeki kadroları kavganın örülmesine seferber ediyordu. Ancak buna karşın, devrimin ve sosyalizmin düşmanlarının bu umutları karartma çabaları da daha ilk günden eksik olmamıştır.

İşte tarih yaprakları 19 Mart 1973 gösterdiğinde İstanbul Şehrimin de kaldıkları bir ev polislerce basılıyordu evde Ahmet Muharrem yoldaş ve bir kaç yoldaş daha bulunuyordu. Polis baskın yaptığında Ahmet Muharrem Çiçek yoldaşın üzerinde iki silah vardı. Polisi baskında birisini buldu ama diğerini bulamamıştı. Yoldaşın elini hemen kelepçeleyen polis, operasyonun rahatça gerçekleştirmenin sevincini yaşarken, ikinci silahını çıkartarak polisi etkisiz hale getiren Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş kelepçesini kırarak silahını ateşledi. İki yoldaşını kaçırmayı başardı. Kaçamayan Kutsiye Bozoklar yoldaşını polise bırakmak istemedi. Evi kuşatmış olan polisle yoldaşlarının kaçabilmesi için son mermisine kadar çatıştı. Düşman çil yavrusu gibi korkusunda girecek delik aradı. “Kahrolsun faşizm, yaşasın TKP/ML” şiarlarıyla düşmanı kendi kalesinde titretir. Polis kurşunlarıyla ağır yaralanan Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş kan kaybında bayıldığı bir dönemde polislerinin yakın mesafede kafalarına sıkmış oldukları kurşunlarla hunharca katledildi.

Nitekim komünist hareket devrimci çalışmaları kitlelere yayma ve günün devrimci görevlerini yanıtlama yöneldiği koşullarda faşist karşı devrimin en büyük saldırına maruz kalmıştır. İşçi ve emekçi halkların kurtuluşunun birleşik devrimci bir kavgada geçtiğini görerek ikircimsizce komünist hareketin saflarında yerine alan enternasyonalist komünist Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş 19 Mart 1973 yılında İstanbul, Şehrimin’de polis kurşunlarıyla katledilerek devrimci yürüyüşümüzün önü kesilmeye çalışılıyordu. Meral Yakar, Ali Haydar Yıldız yoldaşın ardından TKP/ML Hareketi’nin üçüncü şehidi Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş oluyordu. Komünist hareketin en önde gelen kurucu militanlarından birisi olan Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş, İstanbul’da hedeflenerek hareket daha rüştünü ispat etmeden boğulmak istenmişti. Ahmet Muharrem yoldaş devrimci mücadelenin cesaret ve fedakarlıkla dolu olacağının bilinciyle ileri atılmış ve İstanbul’da en zorlu görevlerin altına elini sokmaktan geri durmamıştı.

Belki herkes bakmasını bilir. Ama bakmasını bilmek ve bir de görmek vardır. Gözlerinle baktıklarını algılama gücünü göstermek, her insana nasip olmayan bir anlayış derinliğini gerektirir. İnsan onu ilk gördüğünde hemen dikkat çeken, yüzünde birikmiş yaşam tecrübesiydi Ahmet Muharrem Çiçek yoldaşa. Onun cesaretli, sakin ve militan duruşu, karşısındaki insanda ilk anda doğal bir saygınlık ve güven uyandırıyordu. Yüzünde birikmiş yaşam tecrübesi, kavgaya tüm kaslarıyla katılması ve görevlere aşkla bağlı olması karşısındakine bir tarihi anlatırdı sanki. Bakıp da görmesini bilenleri alıp ta uzaklara götürüyordu Apo yoldaş. Belki de Apo yoldaşı anlatmak bu yüzden çok zordur. Ahmet Muharrem Çiçek yoldaşın yaşamı, yazılmamış bir roman gibiydi ya da söylenmemiş bir türkü Yaşamın doğal gerçekliğinde saklı olan bir roman, her zaman yankısını bulan bir türkü.

O devrimci yaşamı her her açıdan kanıksamıştı. Sonradan eklenmiş veya eklektik kalan hiçbir yanı kalmamıştı sanki. Her özelliği doğalında bu yaşamın bir tarafını dile getiriyordu. Bir yanında mücadelenin, kavgasını ağır bedelleri varken, diğer yanında mücadelenin bedelleri sonucu kazanılan bir yaşam vardı. Hiç bir kimsenin bugüne kadar dile getiremediği yaşam gerçekliğimiz, Onun yaşamdaki doğal duruşunda ifadesini buluyordu. İşte bu yüzden bakmak ve görmek birbirinden çok ayrı şeylerdir. Bakıp da görmesini bilenler adım adım kazanılan bir yaşamın öyküsünü, Ahmet Muharrem Çiçek yoldaşın doğasında yansımasını bulan bu elde silah direnişi başka yoldaşların direnişinde de görmekteyiz. Bundan dolayı salt mekanik, soğuk ve ruhsallıktan uzak bir mantık her şeyi algılamaya bir bütün en yetmeyebilir. Düşünce gücü kadar insanı ısıtan, içini içine sığdırmayan bir yürekle ve bir de gönül gözüyle bakmasını bilmek gerekir. Çünkü Ahmet Muharrem Çiçek yoldaşın yaşamı yürekli çıkışların ve ileri anlatımın ve yoldaşlar için ölümü hiçe sayfa fedakarlığın anlatımıdır.

Apo yoldaşı anlatmaya çalışırken en fazla kullanacağımız kelimelerden bir tanesi onun sadeliği ve doğallıktır. El değmemiş bir doğallığı kendisinde yakalamıştı. Belki de tarihin şafak vaktinde çakılı kalan devrimci ve hiçbir uygarlığın kirletemediği insanlığın en doğal özünü kendisinde taşıyordu. Bugün bile insanlığın iç çekerek en fazla özlemini duyduğu şey, bu çağlar öncesi tarihin şafak vaktinde çakılı kalan özdür.

Bilinen her şey insanda bir anlamlandırma gücünü uyandırmaz. Belki bildiğini sanan, bu anlamda aydın geçinen birçok insan vardır. Ama bildiklerini yüksek bir anlamlandırma gücüne ulaştırabilecek bir ruhtan ve yürekten yoksundurlar. İşte Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş da bu anlamlandırma gücüne ulaştıran, O'nun kuşatılmayan ve teslim alınmayan ruhu ve yüreği olmuştur. O önderi Kaypakkaya yoldaşın perspektifiyle donanarak yoktan var etmesini bilen yürekli bir komünist savaşçıydı.

Yüreğinin gözüyle bizzat yaşamdan okuyarak bir anlam gücüne ulaşmıştı Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş. Kim bilir kaç sefer savaş ortamında ölümün çemberini yararak hayatta kalmayı başarmıştı. O'nun şahsında mücadelenin sonucu olarak kazanılan bir yaşam düzeyini görmek mümkündü. Bu yüzden onurlu bir yaşamın değerini herkesten daha fazla biliyordu.

Çünkü yaşam uğruna ağır mücadele bedellerini ödemiş ve yaşamı uğruna ölecek kadar seviyordu. Ama ölüm kapıyı çaldığında evrimci şiarlarla ölümün üzerine yürümekten geri kalmıyordu.

O gün her şey, bir bahar tazeliğinde başlamıştı. Nasıl ki bir baharın başlangıcında kavgaya katıldıysa. Martın toprağı ve yaşamın canlanışında da yaşama ve mücadeleye elde silah dilde devrim türküsüyle veda edecekti Ahmet Muharrem Çiçek yoldaş . Oysa doğadaki her canlı, ömrünün baharındaydı ve doğa, yeni bir yaşamın müjdesini veriyordu. Her güzelliğin bir bedeli vardı veya her yaşam bir ölümden geçiyordu. Bu çelişkinin yakıcı gerçekliğini bir bahar günü ölümsüzlüğe el sallayarak bir kez daha yaşayacaktık.

Ahmet Muharrem Çiçek yoldaşın mücadele yoldaşları olarak bizler, hunharca katledilişinin 47.yıldönümünde, O'nun son anına kadar sönmeyen umutlarını gerçekleştirmek üzere, devrim ve sosyalizm kararlılığımızı yeniliyoruz. Bu yüzden Ahmet Muharrem Çiçek yoldaşın devrim için öne atılan ve ölümü yere çalarak bizlere bayrağı devreden umut dolu gözlerini her zaman üzerimizde hissedeceğiz. Bunu bir an bile unutmak, davaya yan çizmek ve ihanet etmek demektir. Hiçbir şey, son ana kadar yaşamdan vazgeçmeyen kavga yüklü ve cesaret dolu umut saçan gözleri unutturmayacaktır bizlere. Bizleri ancak şehitlerimizin bize devrettikleri devrim ve sosyalizm bayrağına sıkıca sarılarak, İnşanın etrafından yıkılmaz bir birlik oluşturarak her türlü başarı ve kazanımlarımız kurtaracaktır. Bu temelde Ahmet Muharrem Çiçek yoldaşın şahsında, yaşamın gerçek sahibi olan tüm şehitlerimizin huzurunda bir kez daha devrimi zafere taşıyacağımız sözümüzü yeniliyor ve anısı önünde saygıyla eğiliyoruz.